Lieselot Tierenteyn postte daarnet in dit eigenste forum het volgende:
“Omg ik zit met een verslaving. Oh wat vind ik het leuk om nieuwe boeken te kopen.Is dit herkenbaar? Ik heb meer boeken dan ik kan lezen. En dan vragen ze in de winkel ‘amai heb je al al die boeken uitgelezen?’ En dan moeten schoorvoetend toegeven van nie “
En omdat we Lieselot’s verzuchtingen niet onbeantwoord wilden laten, het volgende:
Beste Lieselot,Dat gevoel dat je beschrijft is voor velen op dit forum vermoedelijk héél erg herkenbaar. Beter nog, in de literatuur is bibliofilie (en zijn overtreffende trap, bibliomanie) een onderwerp op zich. Als je je overigens echt zorgen wil maken moet je eens het boek “Vergeten boeken – Literaire curiosa en rariora, boekenvrienden en bibliomanen” van Ed Schilders lezen. Je zal merken dat jouw ontluikende verslaving er voorlopig nog ééntje is van het relatief onschuldige soort.En wat met die vraag betreft die alleen niet boekenliefhebbers stellen: “heb je die boeken allemaal gelezen” ? Wel, om die afdoende te beantwoorden moet je zeker Pierre Bayard’s “Hoe te praten over boeken die je niet hebt gelezen” lezen. Bayard poneert daarin de hoogst valabele stelling dat je niet eens al die boeken in je boekenkast hoeft te lezen. Gewoon het feit ze te hebben draagt bij tot je welzijn én je geletterdheid. Overigens gaat er niks boven een goed gesprek over een boek dat je (nog) niet gelezen hebt, en nog liefst met iemand die datzelfde boek ook niet gelezen heeft.Immers, we bewaren (spijtig genoeg) geen hele boeken in ons geheugen, geen hele paragrafen, maar hooguit losse stukjes van gedeeltelijk gelezen teksten, die vaak door elkaar lopen en bovendien door onze eigen fantasievoorstellingen veranderingen hebben ondergaan: flarden van boeken die we ons onjuist herinneren. Bayard illustreert dit schitterend met hoofdstukken als: “hoofdstuk IV: Vergeten boeken – waarin we, met Montaigne, de vraag stellen of een boek dat je gelezen hebt en geheel vergeten ben, en waarvan je zelfs vergeten bent dat je het gelezen hebt, nog wel een boek is dat je gelezen hebt.” Of nog: “Hoofdstuk II: waarin Balzac aantoont dat het des te gemakkelijker is iemand je mening over een boek op te dringen omdat het geen vast voorwerp is en dat zelfs een in inkt gedrenkt touwtje eromheen doen niet voldoende is om de levendigheid ervan tot staan te brengen.”En als die niet-lezers van jou dan nog niet overtuigd zijn van jouw punt, dan kan je misschien besluiten met Oscar Wilde, die stelde dat het lezen van een boek niet langer dan zes minuten mag duren, anders bestaat de kans dat je vergeet dat deze kennismaking in de eerste plaats een gelegenheid was om je autobiografie te schrijven.
