Ik hield van haar ouderwetse degelijkheid: ’s avonds digitaal, op zaterdagochtend in ouderwets papier en op zondag in bad op nu al de derde iPad – de vorige twee verdroegen het badwater niet.
Vooral de vrijdagse boekenbijlage was me dierbaar. Vaak resulteerde dat op zaterdag in een mailtje naar Gert Broens (van Boekhandel Limerick) met een nieuwe lijst aan te kopen boeken.
Nu wist ik nog wel dat er aan die standaard een geel randje zat. De contouren van het avv-vvk kruis werden soms aardig zichtbaar. Paul Goossens’ en Marc Reynebeau’s columns waren mijn tulband van Midas. En toen, plots, was daar – wekelijks nog wel – Dyab Abou Jahjah. Die columns – waar ik het overigens vaker niet dan wel eens mee was – susten eindelijk m’n ietwat linkse geweten, en lieten het toe dat ik met gezond appetijt op zaterdag de boekenbijlage mocht verorberen.
Dat zaterdagse feestmaal is nu niet meer. Voorbije week besliste Verhoeven plots dat het vrije woord niet voor iedereen is. Wel voor Mia Doornaert, die met de regelmaat van de klok opereert als de door Louis Vuitton opgetutte spreekbuis van Netanyahu, maar niet voor een Libaneese columnist die de lijn trok tussen terreur en legitiem verzet tegen een bezettingsmacht. Per vandaag reste dan ook geen andere optie dan mijn abonnement op De Standaard stop te zetten. Vaarwel boekenbijlage. Vaarwel Marc & Paul. Morgen wordt het dus De Morgen.
Bruno van Branden.