gisteren
nog meer dan andere dagen
was ik in verlangen verloren
ik stond diep in het moeras
tastend
naar de wortel van de iris

de middelvinger van m’n hand
is ontzettend stomp
maar hij is de enige
die onmiddellijk de liefde begrijpt

er moet een wereld van verloren dingen zijn
waarin een handschoen, inderhaast vergeten,
het aanlegt met een oude krant,
een sjaal, een zakdoek of een kam

in de schuwe schaduw
van de maneschijn
wil ik het marme water
van je voetbad zijn

de avond gaat in mist ten onder
weidepalen spoken wankel weg
ik steek mijn lampen aan en door mijn ruit
zie ik alleen nog het volmaakte zwart

op dit kerkhof lijkt de dood gestorven
de zerken begraven onder gras
dat leeft en vrolijk overleeft
op grond van wat er destijds was
heden en verleden ontmoeten
elkaar hier op elke hoek
en dan groeten ze deftig en comme il faut
Heden en Verleden, van de firma Tijd & Co

dit is heel erg, dit is
een gedicht
een lege plek om te blijven

vrienden, ik heb de pijn
maar op de kachel gezet
om ze warm te houden
als iemand pijn wil
ze is lekker vers
neem gerust
en neem wat meer
er is pijn genoeg
voor iedereen

leven en dood
het zijn woorden die met klank
alle naklank smoren
in een kabbelend meer van zinloosheid

bij groene morgenschemer
in onze tuin verpoost
de nachtegaal een ogenblik
tussen de bloesemtakken
van geluk vergetend
wat hij nog vertolken zal